Glory Game / Sticky Fingers Club / Polska / koncept i chor.: Dominik Więcek / wyst.: Daniela Komędera, Dominika  Wiak, Dominik Więcek, Monika Witkowska, Natalia Dinges, Piotr Stanek / dramaturgia: Konrad Kurowski / scenografia: Mateusz Mioduszewski / kostiumy: Weronika Wood / muz.: Przemek Degórski / reż. światła: Piotr Pieczyński / premiera: 15.12.2023 / 60 min.

Spktakl produkcji Komuny Warszawa. 

Uwaga! Spektakl dla widzów powyżej 18 lat. W spektaklu pojawia się nagość, występuje światło stroboskopowe i dym.

Pod kamerę i teleuczestnictwo widza zmieniane są zasady i reguły dziedzin olimpijskich. Zabiegi związane z prezentacją ruchu: zwolnione i przyspieszone temu, powtórki, zbliżenia, czy gwałtowne zmiany punktów widzenia działają na widza jak wciągający serial i mają elementy melodramatu. “Glory Game” odwołuje się do tradycji olimpijskiej i nowożytnego oblicza sportu, w którym króluje bezwzględna rywalizacja, i coraz to rosnące wymagania względem ciał zawodników w imię hasła “Citus – altius – fortius” (szybciej – wyżej – silniej).

“Glory Game to przede wszystkim niesamowicie hipnotyzujący i perfekcyjny ruch w prawie bezruchu. Szóstka performerów przez cały spektakl porusza się w slow motion. Zupełnie nagie, atletyczne ciała przywodzą na myśl starożytne olimpiady. Mimo zwolnionego tempa mięśnie znajdują się w napięciu towarzyszącym tytanicznej pracy, jaką wykonuje organizm w czasie biegu.” / Kinga Senczyk, popkulturowcy.pl

„Sticky Fingers Club to grupa, o której jeszcze wczoraj mówiło się offowa, dziś – modna, a za chwilę najlepszym określeniem będzie – gwiazdorska. Ich trzeci spektakl, wyprodukowana w Komunie Warszawa Glory Game, to przebój. Spodziewany zresztą. Już pierwsza i założycielska dla kolektywu realizacja pod tytułem Sticky Fingers Club (2020) zachwycała taneczną sprawnością i choreograficzną wyobraźnią, tchnęła świeżością, skumulowaną energią zespołu oraz dystansem do samych siebie i profesji, którą artyści wybrali i z ciepłą ironią tematyzowali. Nie byle jacy artyści: Dominika Wiak, Daniela Komędera, Dominik Więcek, Monika Witkowska. Znają te nazwiska wszyscy, którzy interesują się współczesnym teatrem tańca. Ta szufladka bywa kontrowersyjna i przez tancerzy nielubiana. Pisze się dziś raczej o nowej choreografii. Spektakle SFC są w oczywisty sposób choreograficzne, jednocześnie pozostają teatralne. (...)”  Dominik Gac / teatr-pismo.pl